به سراغ من اگر می آیید . . .!

آمد اما در نگاهش آن نوازشها نبود‎چشم خواب آلوده اش را مستی رویا نبود‎نقش عشق و آرزو از چهره ی دل شسته بود‎عکس شیدایی در آن آیینه ی سیما نبود‎لب همان لب بود اما بوسه اش گرمی نداشت‎دل همان دل بود اما مست و بی پروا نبوددر دل بیزار خود جز بیم رسوایی نداشت‎گرچه روزی همنشین جز با من رسوا نبوددر نگاه سرد او غوغای دل خاموش بود‎برق چشمش را نشان از آتش سودا نبود‎دیدم آن چشم درخشان را ولی در آن صدف‎گوهر اشکی که من میخواستم پیدا نبود‎بر لب لرزان من فریاد دل خاموش بود‎آخر آن تنها امید جان من تنها نبود‎جز من و او دیگری هم بود اما ای دریغ‎آگه از درد دلم زان عشق جانفرسا نبود به سراغ من اگر می آیید . . .!...

اونا که تو زندگیشون قصه های خوب شنیدندتو قمار زندگانی همه جور بازی رو دیدنداونا که تو خلوت شب، شعرهای حافظ رو خوندندهمه راه و رفتن اما بر سر دو راهی موندندبهشون بگین که اینجا یه نفر همیشه مستهیه نفر همیشه تنها سر این کوچه نشستهبهشون بیگید که قصه اش مثل شاهنومه درازهکی بوده کجا رسیده چه جوری باید بسازهحالا قصه هاشو مست ها توی میخونه ها میگنداما اون همیشه مست رو توی اونجا راه نمیدندبهشون بگین که اینجا یه نفر همیشه مستهیه نفر همیشه تنها سر این کوچه نشستهدیگه نیست کمند دلها گیسوهای رنگ برفشدیگه می خونه جای نیست که بیاد رو لب و حرفشبزارید همه بدونن که به دست غم اسیراخرش یه شب همونجا سر این کوچه میمیرهبهشون بگین که اینجا یه نفر همیشه مستهیه نفر همیشه تنها سر این کوچه نشستهمن امشب سرخوش و دیوانه و مست و غزل خوانمبه جام می پناه آورده امبه جام می پناه آورده ام از غم گریزانمگر از میخانه باز آیمگر از میخانه باز آیم مرا غم باز می جویدروید ای دوستان من گوشه میخانه می مانممی مانمدیگه نیست کمند دلها گیسوهای رنگ برفشدیگه می خونه جای نیست که بیاد رو لب و حرفشبزارید همه بدونن که به دست غم اسیراخرش یه شب همونجا سر این کوچه میمیرهبهشون بگین که اینجا یه نفر همیشه مستهیه نفر همیشه تنها سر این کوچه نشسته به سراغ من اگر می آیید . . .!...